"Ik heb een baan gevonden",
"deze opleiding is helemaal mijn ding",
"Alleen nog een eindscriptie om school af te ronden",
"Mensen helpen is mijn roeping".
Het levenspad wordt zo bewandeld door iedereen,
mijn pad schijnt doodlopend te zijn.
Na havo wist ik het meteen,
met kinderen werken leek me fijn.
Al snel bleek dat niks voor mij,
net als de 3 studies die ik daarna koos.
In het begin voelde ik me vrij,
al snel maakte het me juist boos.
Boosheid op mezelf gericht,
elke nieuwe poging gooide me harder terug naar toen.
De deur krijg ik niet achter me dicht,
ik voel me een steeds grotere oen.
Heel vaak zag ik het niet meer zitten,
zocht de moed en ging therapie aan.
Mijn leven wilde ik volledig omspitten,
nu lijkt het juist heel anders te gaan.
Ik sta stil in het leven,
alsof ik vastgeroest ben.
Ze vragen me stil te staan bij mijn leven,
dat is iets wat ik helemaal niet ken.
Ik wil zo graag 'gewoon' verder,
mijn toekomstbeeld is een zwart gat.
Helemaal niks zie ik nu nog helder,
ik ben mijn waardeloosheid zat.
Verhalen van iedereen om me heen,
ik ben jaloers op hun leven.
Ik voel me verschrikkelijk alleen,
ik kan niet meer van mezelf geven.
Niemand vraagt meer hoe het gaat,
het interesseert ze niet meer, ik sta stil.
Al dat stomme school- en werkgepraat,
ik maak geen enkel verschil.
Waarom kan ik niet gewoon door?
Waarom kan ik niet gewoon vergeten?
Wat stel ik nu eigenlijk nog voor?
Waarom word ik door mijn verleden achterna gezeten?
Ik kan het leven niet bijbenen,
ik heb niet genoeg tijd.
Iedereen is in de verte verdwenen,
het levenspad volgen dat hun de weg leidt.
Steeds kleiner worden ze,
de afstand tussen ons groeit.
Het begrip is niet meer de oude,
ik ben schijnbaar de enige die dat boeit.