Dat gat
Waar je maar
Doorheen blijft vallen
Zonder neer te komen
Eerst
Later merk je pas
Dat je
Zonder het te weten
Toch al weer een poosje
Gestopt bent met vallen
En dus val je opnieuw
En opnieuw opnieuw
Tot je dat gewend raakt
Eindelijk landt
Het gat is er
Nog steeds
Maar nu niet meer
Zo gapend groot
Maar toch zo heel erg daar
Je leert je eromheen bewegen
Een enkel keertje val je nog
Maar niet meer als voorheen
Zo onthutsend lang
Na jaren is het gat
Altijd daar en onderdeel
Je weet eigenlijk niet beter
Ergens weet je hoe je was
Je leven van daarvoor
Maar altijd gaat gepaard met steken
Gevoel omrand met spijt
Het lijkt soms of het erger wordt
Klimmend in de jaren
Het gat dat gelaten werd
Door iemand zo erg liefgehad
Maar toch verloren, zo gaat dat soms
En ondanks dat rauwe
Toch ook dankbaar voor de tijd
Die je samen deelde
Hoe groter dat gat
Hoe groter ook die dankbaarheid