Rust. Zoals een steen omhoog geworpen in hoogst bereik even in rust dan weer terug- valt in haar zwaarte zo weer d’aarde herkenbaar kust, zo zou ik even willen zweven In ruststand op dat hoogtepunt. Even die ruimte dan benutten mij in dat hoogtezicht gegund. Met de scherpte van arendsogen, die waarneembaar elk détail registreert. Het wonder van de schepping willen proeven dat de aarde op mensniveau camoufleert. Mij op die afstand vrij en veilig voelend elk beeld vanuit dat perspectief indrink, een helder geheel verkrijgend vanuit dat zwevende gerief. th