De lucht is zwart aan de hemel,
de aarde lijkt wel een hel.
Donker in mijn hoofd,
verdriet dat niet wordt gedoofd.
Zie geen licht alleen maar zwart,
alleen hij geeft nog wat kleur in mijn hart.
Slaap ‘s nachts bijna niet meer,
droom steeds weer akelig, keer op keer.
Ik wil schreeuwen maar hou me stil.
Ik wil huilen want voel me van binnen zo kil.
Maar in plaats van huilen en schreeuwen ben ik degene die lacht,
in de hoop dat dat ooit, mijn pijn verzacht.
Alleen in zijn bijzijn voel ik me goed,
Hij geeft mij telkens weer moed.
Hij laat me veilig voelen in zijn armen.
Hij die mijn koude hart telkens weer laat op warmen.