wanneer de nacht voor even in jou sterft als je dromen terugkeren tot de zee en sluieren over pas gelezen woorden waarin nabijheid voelt omdat emotie blijft in vertrouwde melodieën wanneer de onvergeten kleuren door papavers de hemel laten branden met een zachte spiegel van zon maar tussen ontelbare krassen waakt leven over bloei en zoveel verder zal enkel heimwee je ontwaken als golven van vloed je hart beschrijven met mijn laatste zinnen van troost eerst als een schaduw dan met een storm voelbaar brekend tot alles weer stof is waar het licht nog voor even doorschijnt