Ik zeg tegen hem,
hoe lang nog
dien ik
te blijven
op deze bodem?
Maar ik denk
dat ik het antwoord
al weet in mezelf,
net zolang totdat
ik gebogen raak als
een boom die
geen kanten uit
kan.
Langzaam zak je
in jezelf,
totdat jij
zonder hoogmoed
jouw lot accepteert,
jezelf en de mensheid
aanvaardt,
vastgebonden vleugels
accepteert op deze
bodem.
Dan mag je ervaren
als jouw tijd arriveert,
hoe de vlucht
smaakt.
Jouw zucht beamen,
wachten, ietsje verderop
is
dageraad onderweg.
12-01-2019