mijn eerste lief
mijn eerste droom
een stuk gevoel,
nog onbevangen
het bleef bij mij
in stilte hangen
ze was zo mooi
zo ongerept
maar in de blikken die ze
droeg
was het voor mij
nog veel te vroeg
om meer dan vriendschap uit
te dragen
we deelden zonlicht als een
deken
telden uren af in weken
hielden vast in wat niet was
mijn masker droeg
het diepste glas
ik kon haar warmte nog niet vragen
nooit ben ik haar echt
vergeten
nooit was deze droom voorbij
tot ik haar weer terug zag
zitten
in de schaduw die ze was
het leven had haar
misgegrepen
had haar sterren onverhoopt
tot gruis geslepen
alleen haar ogen blonken
licht
ik heb een bel met haar
geblazen
teer, fragiel, zo vol gevoel
kon ik mij in toen
verplaatsen
dan was de warmte zomers
zwoel
maar de winter is
te vroeg gevallen
het verhaal is uit
het boek
nu dicht