Daar zit zij voor het raam te turen,
de weemoed is in haar ogen te lezen.
De regen als tranen,
zacht glijdend langs de ramen.
De stilte laten de emoties ontwaken,
wat rest is alleen een leegte.
Zachte woorden doen haar geest opleven,
vol kracht verteld zij haar verhaal van het leven.
Even een glinstering van plezier,
waarin zij verteld wat ze zoal heeft beleefd.
Dan weer komt er de weemoed in haar ogen,
de wereld om haar heen is vergeten.
Zo zit zij hele dagen,
de weemoed glinstert in haar ogen.
In stilte beleefd ze de mooie momenten,
wat haar rest is alleen nog leegte!!!
©Hjp