Papa, ik mis je stem
die me blij maakte in enkele seconden,
ik mis je steun
je uithoudingsvermogen,
je lach, die heelde alle wonden.
De liefde tussen vader en dochter,
die verbonden alle betekenissen,
je beloofde dat ik je nooit hoefde te missen,
maar wij beide moesten ons in die zin vergissen.
Je had een nieuwe vlam gevonden,
je stond er niet meer alleen voor,
maar wanneer het hout maar enkele dagen miste,
doofde de vlam, je stond er weer alleen voor.
Je had alles gedaan,
het hout te hakken
maar in ruil daarvoor krijg je alleen tijden,
tijden met tranen waarbij mensen je verlaten.
Mijn hart is al gevuld met gaten,
mijn ogen gevuld met tranen,
gedachten gericht op vroeger,
kon ik maar even terug naar die tijd.
Ik kijk nu alleen maar naar hoe jij strijd,
strijd voor je leven,
kan je het wel redden Papa,
of moet je je toch gaan begeven.
Begeven naar een plaats,
waar je alleen een pad moet belopen
ik wou dat ik je kon helpen,
maar het enige wat ik kan doen is hopen.
Hopen dat het goed komt,
ik je vaker kan zien,
ik je kan steunen,
zodat je soms even op mijn arm kan leunen.
Geloof me Papa,
wat er ook gebeurt,
ik blijf aan je denken en van je houden,
wees niet bang dat die vertrouwen,
weg gaat door een afstand tussen vader en dochter.