Hoe kon het zwart wit vergeten van een lach zachtblauw opende brug en vingertoppen tussen zandloper en rijzig grauw speelde melancholie rond de mond zweemde klank,roestige deur wilde klimmen als een waterval onstuitbaar, niet te stoppen in sluierbeeld heb ik ooit geweten je was er, bent er, de jas van jou vermurwend open, onbereikbaar betekent marmer voor het kloppen het hart van alles waar ik van hou.