er is een weg waar de schaduw rand doorbreekt over het beeld dat herinnering tekent nog ruw gekrast om de laatste zomer warmte dieper te laten voelen naar het licht dus voelt het goed om verder te gaan is er een huis in gevoel verborgen deze wereld tekent binnen de grenzen verdwijnen in elkaar met voelbare eb langzaam weerspiegeld na de vloed over sprokkel woorden om het ontstaan heel even oplichtend als poorten achter dromen gesloten jouw liefde bloeit jouw taal als een dans als ik in het hart lees kiemt verlangen en droom opnieuw stil in mij iets meer dan de leegte die deze ruimte achterlaat en het breekbaar dat zo zichtbaar opnieuw wordend is van een pril openbloeiend beleven