als de zee in het handschrijft van de zwerver mijn heimwee verdiept is het een troostend schuilen naar de komende nacht met de nog onvertaalde dromen terwijl iemand zoveel verder de eerste sterren telt telkens opnieuw tussen elke waterspat kristal oplichtend als vuur omdat het kleuren en bloeien niets dan oker en zand in mijn handen naliet zoals het diepste gevoel dit beeld heel even vastlegt met dit wat je voelbaar ziet veranderend met de bewegingen van het licht wat eens bloesem wit was te herlijnen in een nieuw verhaal spiegeling over onze woorden tekent liefde langzaam de vonken terug tussen stil verlangen en blijvende herinneringen die voor heel even meer voelbaar zijn in het hart