de lach van je ziel jouw steen kende het fenomeen van ontwijken heb talloze keren geprobeerd het dwarse stukje te splijten wilde diep in je kijken naar de lach van je ziel jouw vormen spreken in licht provoceren dagen uit om te leren accepteren of voortdurend schuren met wanhoop en pijn pas toen het vroege zonlicht je raakte zag ik dat in het dwarse je ziel verrassend ontwaakte wil melker 07/10/2015 Dit gedicht is het vervolg van Mat gepolijst….06/10/2015..wil melker