Dood in de woestijn!
Wat kan er mooier zijn
Dan een fata morgana na te streven.
Mijn voeten te branden aan het zand.
Mij in waanzin te verliezen
Bij gebrek aan gezond verstand.
Ik voer koortsachtig met mijzelf een dorstig spel
Bij iedere zinderende kilometer die ik tel.
Mijn ogen zijn begerig
Op zoek naar het El Dorado van goud.
De stad waarvoor mijn ziel gestorven is
Voor zij wijs kon worden en oud.
Ik heb mijn graf gegraven
In deze hel van hebberigheid.
Voor compassie en voor inkeer
Is er geen rust meer in deze tijd.
Ik weet mij in gezelschap
Van de geesten van deze tijd.
Het geld, het goed en de grootsheidswaanzin
Zijn mijn broeders in de strijd.
Wij zullen ergens stranden halverwege het beloofde land.
Mijn ziel zal alleen nog kunnen helen
Door wat stromend water in de palm van mijn hand.
Dood in de woestijn!
Wat kan er mooier zijn
Dan na een fata morgana van fataal geluk
Mijn voeten te spoelen in de warmtebron; eindelijk
Mijn plek te kiezen waar het leven eindigt zoals
Het eens begon. Geen tranen te verliezen voor de droom,
Die ik zelf verzon.