Onbegrepen,nooit tevreden
Slechts de enige van mijn soort,
En geluk lijkt zo lang geleden.
Maar jullie hebben natuurlijk dit soort gedichten allang gehoord
Maar goed..ik ga verder
Waarom vind ik geen uitweg uit deze cirkel van eenzaamheid,
En waarom noemt men het een vicieuze cirkel?
Is dat geen pleonasme? of is dat al een bekende feit?
want,
Een cirkel gaat immers oneindig door,
Geen tijd voor pauzes en denk je het einde te bereiken,
Begin je weer mooi van voor.
Zodat je nooit met een gevoel van overwinning kan strijken.
Plus daar bovenop nog,
Het doorbreken van cirkels is sowieso een illusie,
Doorbreek je er een,dan bevind je je in een andere
Dus heeft het wel een nut?
En wat is dan sowieso de conclusie?
Dat buiten de extase van liefde,
je altijd blijft schommelen tussen innerlijke vrede en innerlijke ruzie?
Want dat klinkt anders behoorlijk k*t
Dus het leven draait om balans?