Laat me spelen.
Soms ik kan uren naar je kijken
ja zelfs met mijn ogen dicht
zie ik jou als mijn gelijke,
waar geen ander ooit zal reiken
in mijn schaduw, breng je licht.
Soms durf ik nauwelijks te voelen
is het typerend voor een man?
vele ogen, vele haken
vele onbesproken zaken
noem het” gemakzucht van de angst”
soms huil ik zacht zonder tranen
soms van geluk, soms van verdriet.
Gedachtes stormen door elkaar
verstop mezelf in mijn gitaar
dat ik geraakt ben, ziet men niet.
Laat mij spelen in een hoekje.
Waar woorden haperen , huilt het hout.
het is moeilijk uit te leggen
hoe verkrampte vingers zeggen
dat ik keihard van je houd