soms is je pad gewoon even te zwaar of zijn je voeten te moe om over al die brokstukken te klimmen je struikelt je keert om dan zie je een strak gespannen koord over een diepe ravijn aarzelend zet je er een voet op je vraagt je liefste als ik val vang je me dan op onder in het ravijn lachen je demonen de plagers van je dagen de duivels van je dromen het blijft stil lang stil ze keert zich om heeft een andere weg genomen schoorvoetend is hij toch weer achter haar aangekomen nee blij is ze niet haar tranen schreit ze in het fluisteren van de wind in hun voetspoor volgen haar demonen