Het nachtelijk donker,
verlicht door de maan,
die zilveren parel,
daar hoog bovenaan.
Op dit nachtelijk uur,
staar ik naar het licht,
hopend dat het duister,
ook een keertje zwicht.
Ik lig stil te denken,
aan al die duisternis,
mijn vervloekte pijn,
die leegte en dat gemis.
Ik staar naar het schijnsel,
daar hoog in de lucht.
Ik voel een traan rollen
en slaak diep een zucht.
De pijn is te groot,
ik kan het niet aan.
Ik zou willen vluchten,
naar ver hier vandaan.
Toch zet ik door,
ik weet niet waarom.
Het duister trotserend,
zodat ik verder kom.
Het duister omsluit me,
verdrukt pijnlijk mijn hart.
Ik grijp naar het licht,
want ik voel me verward.
Het voelt als verloren,
ik ben mezelf kwijt.
Help jij mij te vinden,
in deze duistere strijd?