Silhouet…
Lege flessen op de gang, vuile ramen in een troosteloos gebouw.
Verdeeld tussen het willen sterven op het strand en afscheid nemen
van een lang verwachte vriend. Ramen van mijn ontoegankelijk.
Ik ben vandaag niet bij machte om te oordelen over leven en dood gaan,toch voel ik me genoodzaakt om hier en nu de werkelijkheid te verbergen.
Ik heb nooit getwijfeld aan alles wat ik ooit heb gedaan maar de wroeging wringt harder dan de gedachte dat er niets is na dit schamele bestaan.
Ik raakte kant noch wal, ja waarlijk een leugen, toch lijkt het alsof
ik in mijn leven slechts kommer en kwel aangetrokken heb.
Ik ben geboren - ik ben enkel vergeten van dank u wel te zeggen daarvoor - maar niemand vond mij de moeite waard.
Ik ben mijn jeugd vergeten en daarvoor heb ik geen verklaring. Geen verklaring!
Als reiziger zonder herinneringen buig ik me over wat over blijft van mezelf en fluister dan – ik ben soldaat en geen liefhebber van vrede –
Ik ben geworden waar jij zo’n schrik van had, studeerde niet voor dokter, vrijde met alle meisjes die jij afkeurde en geloofde niet in uw god.
Ik ben oud geworden maar niet zonder slag of stoot vader.
esteban 21 April 2012