in bloei van heide tekent zon de eerste stralen van leven tot de beelden langzaam als een schaduw uitdoven en nacht hemel opent in de laatste herinnering als droom de golven verlicht en een spiegel beeld ontvouwd van ontelbare sterren voel je dan wat schoonheid geeft een stil geloof dat in emotie blijft te zien en te voelen door een vleugellicht verlangen dat in liefde leeft of het nu jouw woorden door zacht vloebare lijnen in mijn hart ontwaakt of geborgenheid weeft tussen de sluiers pas gekozen dromem of broos en breekbaar jouw leed verdicht in woordloos zijn en een stilte die enkel van ons is een nieuw ontstaan een vonk van hoop dat in het bloeien steeds terug komt en dat ik in jou telkens weer kan vinden