Hé jij daar, laat me toe heel even
je rechter in mijn linkerarm te weven
de subtiele gids te spelen doorheen de relikwieën
gezongen uit een verleden van drukpunt melodieën.
Daar waar het fundament ontsproot
op mid weekse avonden
en we naar dierlijke gewoonte
in lood gerechte lijn woordenloos
de rituele cirkel volmaakten
was jij het die eensklaps
de geëikte structuur doorbrak
en je vervoegde aan mijn zij
woorden wisselden zich gezwind
het zaadje van vriendschap geënt.
De ontkiemende wortels ankerden krachtig
die verloren maandagse avonden
waar warmdrukkende handen gul
je geradbraakte peil in vitaliteit
terug op een acceptabel niveau
probeerden te aarden
de honing tussen ovengebrande ruitjes
en het nat, getrokken uit het rooster
van de drie jarige twijgjes
kreeg je er zomaar in dialoog bij.
De jaren gleden gestaag voorbij
en ik ontvluchtte de metropool richting
daar waar de zon ’s avonds het water streelt
we boetseerden een nieuwe habitat op het net
schreven dagelijks liefde en leed in 3-D
of in dubbele punt streepje P
het virtuele ontvluchtten we in werkelijkheid
die zomerse dagen waarop ik
geur en kleur aan je tuin kwam geven
het jonge plantje werd stilaan boom.
Hé jij daar, laat me toe heel even
je terug aan het heden te geven
waar ik gewoon even wou meegeven
onze vriendschap, dat is er één voor het leven.