In alleen zijn is rust te vinden verzachten ogen het kijken naar de lichtval die door gordijnen kiert figuren maakt op de houten grond het woord teveel gesproken valt zacht in druppels water of bloed het hart de messteken van gisteren of de dag ervoor geen verleden dat opjaagt toekomst die zonder verwachting wenkt alleen het heden dit moment troostende bomen in lovergroen een groet van wolken vergezichten die verhalen hoe menselijk dwalen er in de eeuwigheid niet toe doet gevoel verbindt door woorden verblind alleen in het zijn is rust te vinden.