Pijnlijke stilte
’t is stil in huis, er is geen mens, ook ik ben wat afwezig.
Die stilte is niet wat ik wens;
het houdt mijn denken bezig.
En met dat denken, komt de pijn; die komt me dan weer kwellen,
met bedenksels van mijn brein,
die steeds blijven vertellen:
“Dit heb je weer niet goed gedaan en dat kan jij veel beter.”
Die zinnen vullen mijn bestaan.
Mijn brein is een betweter.
Van ’s ochtends vroeg, tot ’s avonds laat, soms hele nachten door,
speelt in mijn brein die langspeelplaat,
die ’k sinds mijn jeugd al hoor.
Wanneer dat deuntje wordt gedraaid, begint het weer te schrijnen.
En als alle pijn is opgelaaid,
wil ik alleen verdwijnen.
Wil ik zo leven, of wil ik dood? Er zijn geen compromissen.
En ook al lijkt ’t idioot,
Ik wil ook niet beslissen.
Omdat je dit kan lezen, weet je wat ik beslist heb.