Als de nevel over de weiden dampt het land met zuchten bestrijkt gedachten en vogels uitwijken naar een verder land wuif ik ze uit zal het eind september zijn. Wilden we elkaar ooit ontmoeten zonder grens zie ik niets en zoek geen rozen meer maar hoe alles in het andere leeft lief sterrenkind. Ooit in een vage massa het begrijpen en openbaring tart jouw hand als een wonder zo blind de mijne vat. Laat het regenen boven mijn huis sterren eeuwig koud boven ons stralen zijn we voor even uitverkoren om dan met wind en weer te verwaaien.