De regen druilt
en tikt haar ritme op mijn
raam
de straat lijkt grijs
verlaten
het leven toont hiaten
het is de mooiste tijd
om uit te gaan
ik lijn mijn hond aan ons
vertrouwen
laat haar eerst de weg
aanschouwen
die zij in haar loop tot
vrijheid kent
als snel vervoegt het groen
zich in de naden
de draden takken tot een
herfst gezicht
de hond kan nu in zelfzucht zwerven
haar silhouet in nevels licht
ik leun mijn blik wat meer
naar voren
de eerste bomen staan
verloren
hun wortels in een spoor
gezet
de rest schaart bladergroen
tezamen
het vol genoegen is hier
ingebed
druppels vallen in vertraging
een egel schuift een blad
opzij
wat zonlicht straalt de hemel
open
de aarde laat haar jeugd weer
vrij
de regen druilt
het leven toont hiaten
maar niet voor mij
-
niet waar dit stil leven
zo gedreven
al haar kleur heeft opgedaan
het is nu echt
de mooiste tijd
om in dit wonder uit te gaan