in de verte waait een kleed bloemen sluiers lente licht in zonnige ogenblikken leven ontluikend laat de lotus langzaam open bloeien in deze momenten telkens weer zo breekbaar het maakt stil te voelen bij het tekenen van nieuwe wegen soms enkel als een schaduw over wit papieren lijnen die zorgzaam samen weven en hoe voelbaar zacht jouw handen door wat ik heb gekend en geliefd blijf emotie me ontwaken als een fluister van jouw melodie in deze woorden kan ik jou altijd opnieuw terugvinden want niets gaat zomaar voorbij voordat wij het werkelijk hebben beleefd