stilte streelt het woord luisteren echo's van zonnestralen kleuren de velden als een ontraadselend gedicht daarin ontwaken de golven de rood zijden nerven er bloeit papaver tot open sluiers nu de avond schaduw streelt en speelt met vervagende tijd en ruimte die tussen het daglicht nog even het schuilen tekent over de vele wegen van lief hebben en van leven ben ik niet zoekend naar een stil reeds vastgelegd beeld van voorbij en verdergaan pas dan voel ik het huis dat bescherming biedt is voelbaar meer achter dit licht en blijft in het hart door een steeds veranderende rapsodie