medeleven langzaam schoven muren in vervreemding nabij nog had ik perspectief maar een diepe angst nam plotseling bezit van mij ben naar buiten gegaan onder de beklemming vandaan maar niemand keek me aan allen op pad naar hun doel in een strak afgemeten pas ik stond daar alleen het spel dat zij speelden was mij onbekend maar zij waren met velen inwisselbaar zonder end er zat geen leven in dit maatschappelijk bewegen slechts hout en steen als restanten uit het vergaan van een ooit vorig bestaan dit schouwspel baarde mij angst voor een desolaat leven door de medemens vergeten ik had schaduw en als hoop de dood die mij glimlachend medeleven bood wil melker 17/10/2017