Van steen…
En de straten lijken verlaten, iedereen lijkt wel dood.
Alhoewel de lantarens branden,
zijn in deze maanloze wereld de wolken baas.
Ik loop verloren in het licht dat me in het donker drijft
en hoor mijn adem angstvallig hijgen in de nacht.
Alcohol en oorlogsdemonen zijn mijn metgezellen,
mijn begeleiders vermomd als goede vrienden.
In de schaduw van het duister dragen zij mijn kruis.
Mijn status van onaantastbare ligt aan diggelen,
mijn ziel heb ik achtergelaten bij een meisje
dat stotterde aan het einde van de dag.
Hoe kan zij mij ooit vergeven, mij ooit nog drinken,
eten of beminnen?
Ik, ik die de laatste man op deze wereld ben…
esteban 17 April 2012