over aardse wegen waaien gebeden als openvouwende sluiers nog broos te benoemen naar het licht zachte zomer dagen ontwakend delen golven van leven tekenen kleuren doorheen bloemen in een stille glimp wij zoeken hopen en beleven telkens weer en soms lijkt het met deze pas gekozen woorden een herhaling te worden om verder te gaan terwijl ik wacht op de avond een stilte een wegebbende fluister zo voelbaar voor even zoals een vlinder zijn vleugels sluit en toch maakt samen in liefde betekenisvol het steeds opnieuw ontstaan in emoties schuilt diep voelbaar het hart verzachtend helend met tederheid