in gestrekte draf natuurlijk wil ik geen wereld met kaboutergespuis of de smidse en kobolden achter hun machinegeruis wel een jonge schone fee die eenzaam in de hoge toren huist moederziel alleen haar nachten weent gespeend van lief en thuis dan gaat mijn witte paard al in gestrekte draf op het tere wezen af ik glimlach superieur zet mijn ladder bij de deur en breng haar een aubade wij zijn samen weggegaan het open raam bewijst dat dromen echt bestaan wil melker 09/03/2016