Ik schrijf omdat spreken zinloos zou klinken.
Ik zwijg om jou in mij stil te horen praten,
om jou te horen zeggen dat ik voortaan en
iedere dag een andere naam zal dragen, dat ik
telkens in een ander lichaam vermomd zal lopen.
Omdat ik steeds de werkelijkheid opnieuw creƫer,
omdat ik met volle mond wil eten van dit moment
waarop ik overal word genoemd met oorverdovend groei
tot een raadselachtige sleutel die past op de nacht
waarneer alles gloeit wat niet is gebeurd
tenzij in woorden...
Omdat ik de waarheid als een hart in mij draag,
een woord moet uitspreken zo groot als mijzelf,
ik, die slechts levensgroot besta,
want ik sta wankel met vloeibare voeten
op de koude grond van het voortbestaan,
waar de ijzel een dun laagje verdriet vormt
dat de voorbije dagen geluidloos bedekt.
De eenvoud ligt voortdurend voor de hand.
Melancholie gaat altijd over jou en toen
en soms een heel klein beetje over mij.