Mijn liefde voor jou was oneindig, ongrijpbaar en zo grenzeloos.
Maar jij durfde de waarheid niet te accepteren,
jij bleef haar in alle opzichten negeren!
Maar dacht jij nou echt dat mijn gedichten, zo talloos, puur en oprecht,
enkel een en al leugen konden zijn?
Die woorden, die deden telkens weer zoveel pijn.
Nee, mijn tranen, ontelbaar, eindeloos en nog steeds stromend,
zij vertelden de waarheid die jij niet kon accepteren,
de waarheid van echte liefde, die jij immer zult ontberen.
Jouw vertrek, ijskoud, taal noch teken, zo laf,
ik wist zo moest het wel gaan,
want voor jou mocht ik niet langer meer bestaan.
En toch, nu 10 jaar later, nog steeds verlangend
kan ik enkel aan de positieve momenten denken,
en hou ik nog steeds veel te veel van je...