Beeld.
Soms kan ’t verstilde
beeld je boeien
grijpt het je aan vat je de clou.
houdt het je vast
in denkpatronen
brengt het je denkend ergens naar toe.
Zo vond ik eens
een houten beeldje
een monnik zittend op een stoel
al lezend in het
Woord des levens
geheel gericht zo op dit doel.
Het leven afgelegd
voor stilte
totaal gewijd aan het gebed
zo afgezonderd
van de wereld
ied’re dag herhaald dezelfde tred.
Verstildheid die ik
niet zou wensen
mij wel vaak tot gedachten prengt
hoe ieder mens
stilte wil vinden
die hem tot rust in drukte wenkt.
Hij daagt mij uit
tot meer verdieping
wie ik wel ben, en wat ik wens
te leven in
geluk en vrede.
Ik zoek daar naar , gelijk hem, intens.
th