soms gaan dromen met je spelen
zoals nu
je kent hem de arts
je hebt geleerd
de emotie van zijn gezicht te lezen
omdat je hem aan kijkt met je hart en ziel
als hij begint te praten
met
ik heb goed en slecht nieuws
verandert hij voor mijjn ogen
in de waarde moeder
waarbij ik ooit in een weeshuis was
Moeder Hyronima
ze lijkt niets ouder
wel venijniger
ik bevind me in een droom
waaruit ik uit moet klimmen
voordat zij me meesleurt
in vagevuur en hel
achter haar verschijnt het grote schilderij
van Jeroen Bosch
het laatste oordeel
maar op mij roept het nu geen angst
wel op dat kleine meisje
van ooit
ik voel hoe heel langzaam
de non verdwijnt
en als ik helemaal wakker word
zit ik op het randje van mijn bed
nog twaalf dagen fluistert de wind
nog twaalf dagen
na deze
blijf vertrouwen
hij is toch zo flink