vroeger, onverdraaglijk de nacht
in mijn handen loodzware
eerste herinneringen
als vogels op dunne twijgen
maar nu sta ik voor jou
naakt en zonder vingers
zo diep dringen wij in elkaar door
dat op het einde niets meer blijft
dan liefde die vensters baart
duizende vensters die zich onophoudelijk openen
onoverwinnelijk licht binnenlaten
zó, dat de wonden zich helen
sunset 02-03-2018