Snotneus…
Ik was al oud nog voor ik geboren werd,
een lijf vol rimpels en altijd dorst.
Ik was een lelijk kind zei mijn vader,
ik geleek op hem zo bleek achteraf.
Nu de kaap der vijftig in het zicht komt,
gelijk ik nog altijd op mijn vader.
Ik ben geen goed mens, te ijdel, verrot.
Ik zuip zonder te verzuipen,
ik heb geschoten en werd beschoten.
Zo beleg ik mijn boterhammen
met nare herinneringen
en wie me kent probeert me te vermijden.
Hoe dikwijls slaan zij niet op de vlucht
voor dit verdorven lijvige bestaan.
Ik ben 47 jaar en weer in oorlog met mezelf.
Mijn lichaam is volgroeit, toch blijft het klein
in de schaduw van mijn vader.
Uit de diepste krochten overwoekerde hij,
het liefst zou ik hem zo snel mogelijk vergeten…
esteban 2 september 2021