Ik zie een beeld
van ogen die wegkijken
niet willen huilen
het voelt als zee
de adem voor de wind opsteekt
vindt een weg naar binnen
voor echte tranen.
Het is genoeg, voorbij
gaat het zand door je handen
in onophoudelijke stromen
van kleine korrels anders en gelijk
als stranden en opnieuw beginnen.
Het is geruststellend
als wat was is en zal zijn
beelden zonder dromen, een weten
al zal ik het morgen zijn vergeten
maakt dit werkelijke los en vrij.