Een meter vijftig,
sierlijk rechtop,
staat altijd op mij te wachten.
Wanneer ik maar wil,
kan ik je bespelen,
en zo mijn pijn verzachten.
Ik hoef je niet uit te leggen,
hoe ik mij voel,
want je begrijpt me toch wel.
Je helpt me keer op keer,
met wat ik niemand kan vertellen,
en ontroert me met je spel.
Midden in de kamer,
sta je altijd voor mij klaar,
alleen ’s nachts kan ik niet spelen.
En dat terwijl ik juist ’s nachts,
in bed de meeste behoefte heb,
om mijn verdriet te delen.
Jouw stem, die mooie klank,
eigenlijk veel mooier,
door Lavinia op de cd.
Liggend in bed,
Luisterend naar zwevende tonen,
Dwalen mijn gedachten mee.
Helaas, het werd minder,
de zin was weg,
het hielp nauwelijks meer.
Stilte, dat past nu gewoon
beter bij de staat,
waarin ik me nu verkeer.