als kind dicteerde mij mijn muze
mij mijn eerste verzen, zelfs in mijn slaap
onthield ik, schreef het op
na mijn ontwaken
toen wist ik nog wat hoop betekende
had vele blanco vellen, schrijfinstrumenten
woorden waren reddingsboeien
dus zette ik hen dichterlijk op het papier
en als ‘k verdronk in smart
kwamen zij aangehold om mij te redden
van boze heksen, draken, wolven
zó dat die mij niet konden doden
nu slaapt mijn muze terwijl ik waak
ik schrijf en ween over lege graven
die zij vult met veel te jong bloed
sunset 06-01-2019