even als poëzie maar in een beeldende stilte gevangen van steen en glas weet je met het prille ontluiken tekent leven steeds opnieuw wat je ziet wat je raakt en voelt meer samen doorstromend in emotie tot ontstaan en zijn soms langzaam zoals een sluier doorbreekt terwijl dit moment begint dat het nog ongepolijste beeld in een zachte lijn tot spiegel maakt met eerste lentelicht nog breekbaar en stil te voelen is door deze pas openbloeiende sculpturen en nog even verborgen de vele wegen die je hart vullen met dromen