Moge men mij vergeven…
Nu de lente mij uitdagend vastzet deze zondag
luister ik naar het ruisen van de zee, het zingen van de meeuwen.
Achter mij spuwt een trein honderden goudzoekers uit,
ik hoor hen juichen omdat ze eindelijk het water bereiken.
Ze lopen elkander voor de voeten, willen vooral de eersten zijn.
Een kind huilt, winkels openen hun deuren,
op de terrassen worden de eerste koffies gulzig uitgedronken.
Deze stad ontwaakt met een afvallende wind die mij doet huiveren.
Foto’s worden genomen, herinneringen geboren
en ergens schrijft een dichter een ode aan het leven.
Maar mijn besluit is genomen, mijn ziel is reeds verkocht.
Ik zal sterven op een zomerdag ergens rond de middag.
De wrange smaak van dit moment schrijf ik toe
aan de constante herhaling van het rapaille die
uitzinnig van vreugde hun intrede doen in dit bestaan.
De pijn die mijn omgeving tentoon spreidt verraad
dat ik geestelijk niet meer in staat ben om hen te omarmen
en in mijn trieste verbeelding zie in de verte een nieuwe trein opdoemen!
Nee, ik heb de mensen nooit liefgehad, ook al voelde het soms anders…
esteban 22 April 2012