De schaduw voorbij
Vochtige ogen, een traan trekt een spoor
onzichtbaar als de zon niet zou stralen
stilte verdrijvend,maar t vindt geen gehoor
Geen woord kan dit lijden vertalen
voorzichtige vingers, zoeken een hand
strelen begripvol de huid
van buiten zo sterk, van binnen verlamd
het grind knarst gedachtes vooruit.
Zoekend naar bevestiging,
een vlinder
fladdert heen.
Even prikt een glimlach door een traan
Dansend op de bloesem, even
rustend op een steen
stil fluisteren beiden zacht
zijn mooie naam.
Daar vliegt hij
zorgeloos en speels
met zijn koppie in de wind
als altijd
Daar vliegt hij
losse handen zonder angst
Hij
is de schaduw voorbij