Rusteloosheid in de nacht en helemaal gebroken overdag.
Allemaal zieke gedachtes die opgekropt zitten in me harses.
Het getraumatiseerde verleden en het angstige onzekere geïsoleerde heden.
Depressie, zelfverminking, zelfhaat en nog meer haat aan de samenleving, suicidaliteit die zich steeds verder uitzaaid in mijn lichaam.
De dode en verdevende realiteit die ik het liefst vermijd.
Nu kijk ik naar mijn verminkte lichaam.
Diep bloeddoend maar door de buiten wereld niets vernoemend
Angst en onzekerheid blijven altijd bestaan
Langzaam zie ik mijn huid vergaan.
Stukken huid die openstaan, bloed en rood vlees en littekens blijven bestaan.
Vergeet niet dat ik dit mezelf allemaal heb aan gedaan.
ik ben niet zielig. ik wil geen medelevende mensen om me heen die ik mee neem in mijn psychotische leven. hun teleurstelling in hun ogen doet me dan te veel pijn.
Van buiten is er maar een klein gedeelte van de angst die je ziet.
De binnenkant is niet te beschreven met een pen, duizende kleine scherven is de beste om schrijving die ik ken.