Moet het nu zo
Vergeten dat wij hebben geleefd.
Dat de uitbundigheid van weleer
bevroor in putje zomer
Dat de koord werd gespannen
de pezen doorboort van stress,
het hart kloppend om hulp roept.
Moet het zo blijven,
Dan hoeft het niet meer.
Nu niet en later niet.
Niemand die de bijtende striemen ziet,
verloren in niemandsland
In het ongewisse beland
Zonder toe te geven
geraak je de grond niet meer.
Alles was goud, nu is het alleen steen
De diepe wonden gaan niet meer dicht,
ze worden dieper.
Geloven in een ommekeer !
Neen, want het gemoed gaat ferm tekeer
Verwarrend schud je het van uw lijf
Maar het staat gebrandmerkt
voor altijd in het diepste van uw geest.
Claire Vanfleteren ©