ik kijk diep in jouw ogen en zie mezelf gevangen
niet in het blauw van jouw meedogen
maar in het zwart waarin ik stik van verlangen
ik ontrokken blijf uit jouw gezichtvermogen
och, hoor toch aan mijn hartelied,
als door Aphrodite zelve ontboden
onbeantwoord wentel ik in liefdesverdriet
sterf ik psychologisch duizend doden
te week om te spreken maakt mij jouw aanzicht
krulhaar als met goud filigraan geweven
zie je dan niet in hoe ik innerlijk word ontwricht
doch blijf jij mij maar niets prijs geven
zo leef ik, door mijn vermetele geest bedot,
in onmin met het mij toebedeelde lot