de dagen het bloeien als waaklicht en onverwachts open tot zon een beeldspiegel in lentedauw tekent zacht doorstralend zicht met de herinnering samenkomend in woorden het breekbaar diep rakend stil ontraadselen bijna uitdovend wat er nog altijd is en voedt mijn emoties van verlangen terug in jouw aanwezigheid tot liefde in jou het teder verdwalen tussen het nog even overtaalde moment fluister nabijheid met wat altijd meer te voelen blijft hij die mij zijn hart leert kennen