zijn onrustig kijken ik ken de beelden niet waar hij van geniet in zijn onrustig kijken de lach is verworden tot een grimas van wat vroeger blijdschap was hij laat nooit blijken waardoor hij wordt geraakt in de veelheid van impulsen zoekt zijn eigen pad tussen voor ons vaak onbestaanbare wegen hij is niet mensenschuw maar komt een ander nooit echt tegen ervaart alles als gegeven toch kunnen wij goed samengaan ieder in een eigen bestaan wil melker 17/08/2015