Wanneer mensen je levensadvies geven,
vergeten ze 1 ding,
Of je het uberhaupt al geprobeert hebt
Keer op keer maar weer, zonder enige verbetering.
Nu snap ik wel dat ze het positief bedoelen,
Maar ik ben al redelijk moe,
Wil niet meer dagen vullen met klagen,
Maar ik begrijp niet meer hoe
Iemand reden vind om door te gaan,
Al zij het om het geluk,
Het is een wisselwerking van emoties,
Sommige dagen zijn wondervol, en sommige zijn stuk
Maar keer op keer die hoop te vinden,
Wanneer je geluk al gevonden had,
Is voor mij een berg te hoog om die te gaan beklimmen,
Verstik ik in mijn eigen adem, verlies ik al mijn zinnen,
Tuurlijk moet het van mijn kant ook naar buiten komen
Maar hoe doe je dat? hoe laat je dat zien?
Want kennelijk komt het niet uit mij, al snap ik niet waarom
Kennelijk ben ik treurig, volgens andermans ogen en zie ik niet de zon.
Maar vanbinnen voel ik mij okay,
En voelt het eigenlijk wel prima,
Maak ik me alleen constant zorgen over de toekomst
Wat gebeurt er hierna?
Vind ik eindelijk dan toch wel iemand,
Die ook op mij valt?
Vertelt me lieve zinnetjes als ik opsta,
Valt ze door de mand, wanneer ze probeert tijd te rekken,
Zodat ik nog een halfuurtje blijf, daarna pas zal vertrekken.
Iemand die ik de wereld wil schenken, en vice versa
Want hoop verlies ik dag bij dag,
Net zoals mijn lach,
Ik weet het, zoeken moet je niet, maar stilzitten ook niet,
Hoe stop je iets te zoeken wat je zo graag wilt,
Ook al eindigt het in verdriet.
Ik voel me zo alleen,
En langzaam meer onzeker,
Het ligt aan mij
Of niet? of is het 100% zeker...?