de dagen worden korter
het zicht ontvalt in
duisternis
mijn leven lengt in meer stilzwijgen
de vlinders die in warmte
stijgen
verliezen zich tot licht
gemis
ik pak wat kaarsen
zet ze rond mijn venster van
gevoel
laat de wind de gloed ver
blazen
ergens draagt het weten
minder koel
mijn zus
ze had haar leven juist
gevonden
tot oneindig slechts seconden,
in haar broze wereld had
geteld
een zwager die,
alleen zijn spraak verloren,
tenslotte ook in wezen werd
geveld
vrienden, mensen die ik in
het houden ken
ik moest hun hand, hun ogen,
delend tot verlies verlaten
de dagen worden korter
de schemer kruipt in mijn
gemis
het licht geeft schaduw aan
mijn jaren
ik kan alleen maar hopen
dat mijn vlinder daar nog
is..